وقتی آخرین نفرات به سالن رسیدند، آرمیلا و هورام با تنها آسانسور طبقه اول، به آخرین طبقه ورزشی رفتند و از آن‌جا با راه پله به طبقه اجتماعات رفتند. هر پله که پایین‌تر می‌رفتند، همهمه جمعیت بیش‌تر می‌شد. چند پله مانده به کف سالن، متوقف شدند و آرمیلا شروع به صحبت کرد.

- سلام به همه...

با پخش شدن صدای آرمیلا، همه ساکت شدند تا صدایش را بشنوند.

- اسم من آرمیلا است و ایشون هم هورامه. ما رابط بین شما و کسایی هستیم که این‌جا رو ساختن. برای شروع چند نکته ضروری رو می‌گم.

ساکت شد و به چهره منتظر جمع نگاه کرد. دستش را بالا آورد و زندگی‌سنجش را به جمع نشان داد.

- اگه به ساعت‌های روی دستتون نگاه کنین، متوجه می‌شین در اصل یه زمان سنجه.

همه ناخوداگاه به مچ دستانشان نگاه کردند و زمان باقی‌مانده‌شان را چک کردند.

- اعداد روش، زمانی که شما این‌جا هستین رو نشون می‌ده. این زمان از یک ماه شروع میشه تا یک سال.

حالا چهره‌ها متفاوت بود. عده‌ای نگران و تعداد بیشتری آسوده بودند. ناگهان صدای خنده، دختری که از اول ورودش، لبخند احمقانه‌ای بر لب داشت، بلند شد. اطرافیانش با اخم‌های در هم رفته و انزجاری که از چشمانشان جاری بود نگاهش کردند. او دو دستش را روی دهانش فشرد تا صدای خنده خود را خفه کند. چشمانش سرشار از غم و شرمندگی بود و لبانش خندان. آرمیلا نفس عمیقی کشید و هورام ادامه داد:

- در این مدت شما، نه همه‌ ما باید برای گذروندن زندگی و به دست‌آوردن غذا تلاش کنیم. به همین دلایل وظایفی به عهده هر کدومتون قرار دادیم.

پسر جوانی پرسید:

- من که فقط یه ماه اینجام. چرا باید کار کنم؟

- پر شدن وقتت و سرگرم شدن خودت.

از چهره‌هایشان مشخص بود، هیچ‌کدام راضی نشده‌اند. آرمیلا توضیح داد:

- این‌جا از تلویزیون، اینترنت و حتی کتاب برای سرگرم شدن خبری نیست. تنها چیزی که هست، سالن‌های ورزشه.

صدایش اوج گرفت:

- مگه چقدر می‌تونین بخوابین یا با ورزش خودتون ر...