چپتر ۳۳

عصبی بودم، خیلی هم زیاد. من به‌خاطرش از مأموریت و رئیسم گذشتم؛ حتی حاضر شدم به‌خاطرش جونم رو بدم تا صوف بلایی سرش نیاره و حالا...

خشمگین داد زدم:

- نمی‌خواد به فکر من باشی سامیار راد. برو به فکر خود روانیت باش.

تنفسش به شمارش افتاده بود و مثل همیشه پره‌های بینیش تندتند تکون می‌خوردن. پوزخند زدم و سعی کردم عصبی‌ترش کنم:

- هان چیه؟ عصبانی‌ای؟ حقیقت تلخه جناب راد اما حقیقته و بله، تو یه عوضی دیوونه‌ای که به‌خاطر روانی‌بودنش قرص می‌خوره.

پوزخند بلندی زدم و ادامه دادم:

- برای خودم متأسفم که... که به تو علاقه‌مند شدم! واقعاً برای خودم تأسف می‌خورم که به چنین مردی دل بستم!

نفسش‌هاش واقعاً از حد معمول گذشته بود و سرخِ سرخ شده بود. با قدم‌هایی محکم و بدون حرفی رفت سمت در و بعد چنان محکم بستش که نصف گچ‌ها ریخت.

با چشم‌های گرد به در خیره شدم. کجا رفت یهو؟ یهو تازه فهمیدم که چی‌ها گفتم. هینی کشیدم و دست‌هام رو جلوی دهنم گذاشتم. خدایا من چی بهش گفتم؟ شوک‌زده از حرف‌هایی که زدم و ناراحت از عصبی‌شدنش همون‌ جا روی زمین پخش شدم و سرم رو بین دست‌هام گرفتم. گند زدم!

***

- خراب کردم، گند زدم به همه ‌چیز!

نالیدم و سرم رو محکم بین دست‌هام فشار دادم. تیرداد گفت:

- پوکید کله‌ت!

اما من هیچ توجهی به حرفش نکردم. آنید که پکر روی مبل داخل سالن اصلی نشسته بود، گفت:

- دیگه داره حتی از حد نگرانی هم می‌گذره. ساعت دو نصفه شبه و اون الان دوازده ساعته که رفته و هنوز برنگشته. باید یه کاری کنیم.

مانی کلافه موبایلش رو انداخت روی میز و گفت:

- موبایلش که خاموشه، با ماشینش هم نرفته، نمی‌دونیم هم کجاست، چی‌کار کنیم آخه؟

کلافه سرم رو بلند کردم و غریدم:

- همه‌ش تقصیر منه! نباید اون‌طور حرف می‌زدم! خدایا، خدا، خدا!

لابه‌لای خدا صدازدن‌هام، مشت دستم رو می‌کوبیدم به پیشونیم که مانی عصبی گفت:

- بسه دیگه تو هم شورش رو درآوردی!

و تیرداد عصبی‌تر:

- یه میلیون ‌بار تکرار کردی ما هم فهمیدیم، الان...