چپتر ۳۲

من از مأموریتم سرافکنده بیرون اومدم؛ ولی حداقل معنی عشق رو فهمیدم و طعمش رو چشیدم. چیزی که هرگز نفهمیده بودمش و حالا این برام باارزش‌تر از هر چیزه و من هم کاملاً خوشحالم که خودم رو به سامیار تقدیم کردم، به عشقم.

***

داد زدم:

- برفی بدو بیا اینجا.

اما اصلاً انگار نه‌ انگار! عین چی سرش رو انداخت پایین و دوید سمت در.

غریدم:

- گربه‌ی سگ!

از روی تخت اومدم پایین و خواستم برم سمتش که یهو در باز شد و من بلند داد زدم:

- عه مواظب باش!

خوشبختانه برفی سریع دوید اون‌ور و بعد مانی داخل اتاق شد و متعجب نگاهم کرد.

- چته؟ چرا داد می‌زنی؟

- نزدیک بود بچه‌م رو لِه کنی بشر!

ابرویی بالا انداخت و به برفی‌ای نگاه کرد که داشت پاش رو می‌مالید به سرش. خم شد و بغلش کرد و بعد اومد سمتم.

- چه خبر؟

نشستم روی تخت و گفتم:

- چه به فکر من شدی!

نگاهم کرد و گفت:

- جون به جونت کنن آدم نمی‌شی نه؟

نیشخند پهنی زدم.

- نه.

سری از روی تأسف برام تکون داد و نشست کنارم روی تخت.

- سام و تیرداد کِی برمی‌گردن؟

موهای برفی رو ناز کرد و گفت:

- نمی‌دونم! یه سؤال، تو فیلمته که هی می‌چسبی به سامیار یا واقعاً... خب، ولش کن حالا تو فقط جواب بده.

- جواب نمی‌دم.

یهو چنان با کف دستش کوبید به کمرم که مطمئنم ستون فقراتم رو قورت دادم! براق شدم سمتش و داد زدم:

- چته سادیسمی روانی تیمارستانی؟

- آخر کدومم خب؟

- همه‌ش حمال!

پوزخند صداداری زد که عصبانی‌تر شدم و محکم کوبیدم به شکمش که رفت تو شوک و بچه‌م برفی رو همین‌طور رها کرد.

- این هم به‌خاطر اینکه زدی قطع ‌نخاعم کردی!

با چشم‌های گرد نگاهم ک...