عزمش را جزم کرد، به سختی چشم هایش را چرخاند و اطراف را بررسی کرد، تمام جزئیات، چیزی پیدا نمی شد که بتواند به او کمکی کند،هیچ راه فراری نبود، چگونه وقتی حتی توانایی حرکت کردن نداشت فرار می کرد؟

نگاه جانور هیچ حرکتی نداشت، همچنان به او خیره شده بود، قدمی به جلو برداشت، صدای برداشتن قدم هایش با صدای قلب رایان عجین شده بود، صدایی هولناک که ثانیه شمار زندگی اش را به صدا در میاورد.

احساس عجیبی داشت، انگار از قلبش خون میچکید، ترس، ناامیدی، بیچارگی، همه این ها دست به دست هم داده بود تا او را از پا در بیاورد.

صورت خونینش خیس عرق بود، چشم های آبی براقش دیگر هیچ سویی نداشت و تاریکی را نشان می داد، نگاهی خالی از هر اراده ای، این چیزی نبود که با شخصیت همیشگی اش همسو باشد.

روی پیشانی سگ، هلالی ماه ماند مشکی دیده می شد، خز های این قسمت از بدنش متفاوت بود و مانند سیاهچال نابودی فشار روی بدن رایان را تقویت می کرد.

نخ بلندی روی گردنش بسته شده بود، شبیه قلاده، نه بیشتر شبیه گردنبند به نظر میرسید، نگین هایی با طراحی دانه های برف روی آن قرار گرفته بود و حالتی زیبا به آن می بخشید.

رنگ سفید نگین ها در خز سگ استتار می کرد، همین باعث شد رایان متوجه این تفاوت نشود، تفاوتی که میتوانست ذره ای امید برایش به همراه داشته باشند.

به سختی نفس می کشید، حالت صورتش از تیرگی به سفید یکدست تغییر کرده بود.

«بسه اسنو، نترسونش!»

صدایی گیرا و دلنشین فشار روی رایان کنار زد، صدا از بالای سگ بزرگ تر میامد، نجات بخش و در عین حال مسحور کننده بود.

رایان نفس نفس زد، او تحت فشار بود، این بار حتی از مواجهه با خرس هم تجربه ای به مراتب بدتر و خشن تر را برایش رمق زد.

نگاهی به منبع صدا انداخت، زن جوانی پشت سگ نشسته بود و خز های پهلو اش را نوازش می کرد، حالت لب هایش کنار گوش جانور چند بار تکان خورد، انگار چیزی پچ پچ کرد اما او متوجه آن نشد.

سگ به آرامی خم شد و روی زمین نشست، زن جوان بار دیگر سرش را نوازش کرد و از پشتش پایین پرید ، او مانند یک سوار کار ذاتی به نظر میامد...