فصل اول:
دود همه‌جا را گرفته بود.
صدای گریه‌ی کودکانی که زود به‌زور ساکت می‌شدند، محل غبارگرفته را ترسناک‌تر می‌کرد.
از لباس‌های کثیف و خاکی‌ای که یادم نمی‌آمد کی پوشیده بودم، تا مردمی که در میانه‌ی خرابه‌ی پست‌ترین نقطه‌ی پایین‌ترین بخشِ بالای زون بودند، همه بوی غبار و دود می‌دادند.
صدای بچه قطع شده است. احتمالاً کسی ساکتش کرده بود.
اینجا، بچه‌ها به چیزی که می‌خواستند نمی‌رسیدند، ساکت می‌شدند.
حیرت‌انگیز است که بشر به چه رسیده.
اگر شش ماه قبل از من می‌پرسیدید آینده‌ی انسان‌ها را چطور تصور می‌کردم، احتمالاً جوابم ماشین‌های پرنده، آسمان‌خراش‌های بزرگ، هوای پاک و ربات‌های باهوش بود؛ نه این فضای زش...