چپتر ۲۱۲۹ – نیت‌ها

 پلیو درحالی­که غرق رویای نوآ شده بود، گفت: «این دیگه خیلیه.»

 آن تصویر ساده‌ی شمشیری که آسمان را می‌شکافت، مدت‌ها همراه نوآ بود. این پایه‌ی روش جعل عنصری و یکی از قوی‌ترین جلوه‌های جاه‌طلبی‌اش بود.

نوآ می‌توانست صحنه‌ای که به پلیو داده را تغییر دهد. می‌توانست دیدگاه کامل‌ترش از دنیا، تجربه‌هایش و پیشرفت‌های مختلفی که در وجودش ایجاد کرده بود را درونش بگذارد تا به رویایش قدرت بیشتری بدهد.

اما نوآ آن الهام را تغییر نداد. رؤیاها قرار نبود منطقی باشند. نیازی به وابستگی به واقعیت نداشتند، برای همین پلیو توانست حالت ساده‌ای که جاه‌طلبی‌های نوآ زمانی که صرفاً یک انسان تهذیب‌گر بود گرفته بودند را تجربه کند.

آن رویا اصلاً منطقی نبود، اما نیازی هم نبود که باشد. نوآ زمانی که هنوز هیچ‌چیزی از ساختار واقعی دنیا نمی‌دانست، آرزوی شکافتن آسمان را داشت. حتی از وجود یک بُعد بالاتر هم خبر نداشت. با این‌حال، همچنان می‌خواست در آن چیزی که تنها به چشم یک زندان می‌دید، حفره‌ای ایجاد کند و پلیو حالا آن اراده‌ی بی‌حدومرز را احساس می‌کرد.

پلیو اظهار کرد: «تو صرفاً یه انسان بودی.» 

«مگه رویاها برای همین نیستن؟» نوآ خندید.

«اما این یه رؤیا نیست.» چشمان پلیو بسته ماند. «این یه نفرینه که روی یه انسان بی‌قدرت اعمال شده.»

نوآ پاسخ داد: «الان قدرت دارم،»

پلیو پرسید: «چطور اصلاً زنده موندی؟ چطوری فشار جاه‌طلبیت خُردت نکرد؟»

نوآ شانه بالا انداخت. نرفته بود که درباره‌ی زندگی‌اش صحبت کند. او چیزهای زیادی را پشت­سر گذاشته بود، اما فقط با عزم مطلق و بی‌رحمی زنده مانده بود. توضیح دادنش طول می‌کشید و ترجیح می‌داد پلیو خودش به نتیجه‌ای برسد.

به‌هرحال، نوآ رویایش را به پلیو داده بود تا واکنشی را درون آن ارشد بیدار کند. تا زمانی که هم‌رزم جدیدش به­دردبخور بود، وضعیت چشمانش برای نوآ اهمیتی نداشت. نرفته بود به کسی کمک کند. صرفاً دنبال متحد بود.

 

پلیو بارها و بارها آن رویا را در ذهنش تکرار کرد. نمی‌توانست درک کند که چطور یکی در رتبه‌های انسانی می‌توانسته چنین احساس قدرتمندی را به‌وجود بیاورد. کاملاً غیرممکن به‌نظر می‌رسید...