پیریسینگ‌های سیاه روی لاله‌ی گوشش با نور ملایمی می‌درخشیدند. پیرزن رو به رویش با نگاه در چشمان بی‌حوصله‌ی میکایلا در گوش دوستش نجوا کرد:
- نیگاش کن! همش تقصیر همین یانکی‌هاست که جوونامونو از راه به در کردن.
پیرزن کناری هم غر زد:
- آره والا با این چشای ورقلمبیده آبیش.نچ‌نچ‌نچ! دیگه همین مونده گوشاشونو عین خر تیز کنن!
میکایلا مجبور بود که غرغر دو پیرزن را تحمل کند تا به ایستگاه کابوکیچو برسد. پیرزن اولی با دیدن نگاه خیره‌ی میکایلا چشمان پیرش را تنگ کرد:
- نگا! چقد هم پرروعه!
میکایلا پوفی کشید و رویش را از پیرزن‌ها برگرداند. چشمش به یک اکیپ دختر دبیرستانی افتاد که او را یواشکی با دست‌هایشان نشان می‌داد...