رانمارو لب‌های مردانه‌اش را روی هم فشرد. لب‌های خشکش بهم چسبیده بودند. سوزومی بدون حرف با قدم‌های پر از سردرگمی از اتاق بیرون رفت و در را پشت سرش بست. رانمارو سرش را به دیوار تکیه داد. سوزش دست و پایش شروع شده بود. اثر مسکن داشت از بین می‌رفت. رانمارو چشمان داغش را بست. کلمه‌ای از میان گلوی خشکیده‌اش بیرون ریخت:
- احمق!
شک نداشت که آن دخترک احمق قربانی آن هیولا شده است. اشک‌ها راهشان را به زور از گوشه‌ی چشمان کشیده‌ی رانمارو باز کردند. رانمارو سرش را پایین انداخت. سریع آن اشک‌ها...