جیانگ نیان مشتاقانه و با جدیت به لو فنگ نگاه کرد. «فنگ. حق با یان لویه تو خیلی سریع پیشرفت کردی، تو دوجوی مرزهای ناحیه ی ژی آن تو احتمالا سریع ترین دانش اموز هستی. وقتی 16 سالت بود عضو شدی و الان بعد از فقط دو سال، تو 18 سالگی ویژگی های یه مبارزو به دست اوردی، اگه بری کالج و 4 سال عمر و انرژیتو اونجا تلف کنی در حق خودت جنایت میکنی!» و با جدیت ادامه داد:

«تو احتمالا میدونی که بین 16 تا 30 سالگی بیشترین پیشرفت برای فرد اتفاق میوفته و هر چی سنت بالاتر بره سخت تر و کند تر پیشرفت میکنی. و اون چهار سالی که میری کالج 4 سال طلایی برای تمرین دادن خودت و پیشرفت کردن محسوب میشه که با کالج رفتن خرابش میکنی و از زاویه دید یه مبارز هدر کردن این زمان برای درس خوندن گناه بزرگیه...»

«اووه!»

کرک و پر لو فنگ ریخته بود و با خودش فکر کرد:«خب انگار نمره نیاوردنم تو امتحانای دبیرستان خیلی هم بد نشد برام!»

جیانگ نیان لبخند زد. «فنگ وقتی که به طور رسمی یه مبارز شدی چطوره که بیای و به دوجوی مرزهای من بپیوندی، اگه اینکارو کنی یه ویلا تو بهترین قسمت شهر برات اماده میکنم و البته که نمیتونی بفروشیش (یعنی ویلا رو به اسم خودش میزنه ولی میدتش دست فنگ) و بهت حقوق هم میدم. حداقل بیست هزار دلار چینی در ماه!»

لو فنگ نفسش بالا نمیومد رسما کف کرده بود «یه ویلای شخصی... فقط واسه من؟ و حقوق بیست... بیست هزار دلاری...»

بیست هزار دلار ان چنان هم زیاد نبود ولی ویلای شخصی واقعا تجملاتی و دور از تصور بود.

چین فقط 6 تا شهر اصلی داره و زمین واقعا ارزشمند حساب میشه پس یه ویلا با توجه وسعتی که اشغال میکنه مالیات زیادی هم براش اعمال میشه، قیمت یه پینگ [1]توی یه خونه ی معمولی بین چند ده تا دویست سیصد هزار دلاره و همین هم باعث شده عده‌ی زیادی از مردم به زندگی تو خونه های ارزون اجاره ای رو بیارن.

خونه های معمولی هم برای بیشتر مردم زیادی گرونن، چه برسه به زندگی تو ویلا یا عمارت!

همچنین دولت قوانین سختگیرانه ای برای ویلاهای شخصی داره و تعداد محدودی از اونا هم ساخته میشه و اینطور نیست که با پول خالی بشه تو یکیشون زندگی کرد. باید پول، قدرت و موقعیت اجتماعی خاصی داشته باشی تا بتونی تو یکیشون زندگی کنی، چون علاوه بر مالیت وحشتناکش قیمت هر پینگ برای ویلای شخصی چند میلیون دلار چینیه.

لو فنگ نفسشو حبس کرد.«یه ویلای شخصی کوچیک حدود 300 پینگه که تقریبا دویست سیصد میلیون اب میخوره... و با اینکه نمیتونم بفروشمش ولی برای خانوادم زندگی توی ویلا مثل رویا میمونه. اینطوری زندگیشون معنی پیدا میکنه و مجبور نیستن دیگه برای حقوق بخور و نمیر انقدر زحمت بکشن...»

حتی پدر ژانگ هاِیو بای که سرمایه دار بزرگ و با نفوذیه احتمالا هیچ وقت نمیتونه تو همچین ویلایی زندگی کنه.

جیانگ نان گفت: «تو اصلا بگیر دو سه میلیارد دلار خب که چی؟ فنگ امکانات دوجو خیلی با نیروهای ویژه فرقی ندارن.» و با خنده ادامه داد:«افراد نیروهای ویژه و مبارزان دوجو هر دو حقوق بالا و خونه های خاصی دارن تنها فرقی که این وسط وجود داره اینه که نیروهای ویژه برخلاف ما «مجوز قتل» دارن که بهشون اجازه میده اگه موقعیت ایجاب کنه هر فردی رو بکشن. ولی خب البته که نمیتونن هر کی رو میخوان و هر وقت که بخوان بکشن. چون باید موقعیت رو که مجبورشون کرده کسی رو بکشن کامل گزارش بدن.»

«مجوز قتل؟»

لو فنگ قبلا هم در این باره شنیده بود که نیروهای ویژه مجوز دارن که افراد دیگه رو تحت شرایطی بکشن.

جیانگ نان ادامه داد: «به ه...