صدای کوبش تبر به¬روی شمشیر مانند آن بود که چکشی غول¬پیکر بر کوهی آهنین می¬کوبید.

تجربه مبارزه زیگفرید و همینطور قدرت بدنی بیشتر او، در هر ثانیه بیشتر آرتور را تحت فشار می¬گذاشت، با این¬حال آرتور در حال درک بیشتر ایمان بود و با مقاومت در برابر حملات زیگفرید می¬توانست اثرات پیر شدن را در حریفش تشخیص دهد.

«ببین به کجا سقوط کردی زیگفرید!!! برای شیاطین می‌جنگی و جان خودت را قربانی می¬کنی؟!»

«هاهاها آرتور تا همین دیروز مانند پرنسس¬ها در قلعه¬ات پناه گرفته بودی!!! برای من زبان نریز که با مرگت آن را بیرون خواهم کشید و به خورد گرگ¬ها خواهم داد!!»

«مرگ من؟! نه تا زمانی که امپراتوری با من است!»

شمشیر و تبر در یکدیگر تنیده شده بودند. زیگفرید به زخمی شدن اهمیت نمی¬داد. دشمن اصلی او آرتور نبود بلکه زمان بود. او با هر برخورد می¬توانست احساس کند که تبرش بیشتر به مرگ خود نزدیک می¬شود و گرفتگی عضلاتی که از پیری او خبر می¬داد.

با این¬حال گویی ناگهان صدها شاخه ضخیم و پر از انرژی ظاهر شد و به دور آرتور چرخید، مانند قفسی او را در خود دفن کرد و به زمین کوبید. لایه¬های به آن افزوده میشد و خون قرمز شروع به بیرون ریختن از قفس کرده بود.

«هاهاهاها گرفتمش!!!!»

سزار با عصایی در دست می¬خندید و نزدیک میشد، با این¬حال زیگفرید به عصای او چشم دوخته و از انرژی الهی آن شوکه شد.

«اون چوب؟»

سزار که تعجب زیگفرید را دید مصنوع الهی در دستش را چرخاند.

«شاخه¬ای از ایگدراسیل، یک مصنوع الهی پایین با این‌حال مؤثر!»

سزار سلاح را در دست خود می¬چرخاند با این¬حال زیرچشمی زیگفرید و آرتور که در قفس دفن شده بود را بررسی می¬کرد.

«بیا بیرون فکر می¬کنی نمی¬دونم که نمردی!!!»

سزار فریاد زد و عصایش را بر روی زمین کوبید.

خون الف¬ها به¬سرعت به سمت عصا جذب شد و آن را درخشان¬تر و پر انرژی کرد.

«ایگدراسیل...»

زیگفرید هنوز به عصای او نگاه می¬کرد ولی به¬دلیل قرارداد روح نمی¬توانست آن را از سزار بگیرد. سپس نگاهش به شاخه¬ها...