نزدیک به یک هفته گذشت و در این بین هازارد واقعاً متوجه آن شد که مسیر طولانی¬ای که ماری از آن گفته بود شوخی نبود و هنوز که هنوزه در دشت¬های مرگ پنهان بودند، تعداد این ماهی¬ها در طی سفرش که حفره¬هایشان، از آسمان بهتر قابل تشخیص بود آنچنان زیاد بود که شمارشش از میلیون را از دست داده و در تمام راه به ملکه مادیان و نکاتی که باید برای زنده ماندن در آبیس رعایت می¬کرد گوش می¬داد، ولی تنها از نظر تئوری بر آن تسلط داشت و با فرود به زمین برای شارژ جادوی خود باری دیگر درون یکی از ماهی¬ها گیر افتاد و پس از آزاد شدن احساس دلتنگی¬اش برای قلعه و آغوش مادیان¬هایش، با لگد وارد شد.

از سمتی ماری که جادوی خودش را شارژ می¬کرد می¬توانست هر از چند گاهی هاله¬های ساطع شده از دور را احساس کند.

هاله¬های جادویی نشان دهنده اخطار برخی موجودات قلمرودار قدرتمند که او را خطری برای قلمرو خود می¬دانستند، بود با این¬حال او را از وجود قدرت خود و وجود فرمانروایی بر آن منطقه مطلع می¬کردند¬.

اگر در گذشته و دوران اوجش بود این افراد را خُرد می¬کرد ولی حالا با وجود تهدیدهایی که مُدام او را دنبال می¬کردند، تصمیم گرفت تا چشم¬پوشی کند چرا که نه قدرت کافی برای درگیری چند جانبه داشت و نه زمان آن را.

برای دریافت بخشش این رسول خدای نابودی (هازارد) مجبور به رساندن او به کلیسای خدای نابودی شده و اگر او در حین راه کشته می¬شد می¬دانست که هر دلیلی داشته باشد، حتی اگر منطق آن را حمایت کند برای ارتش انتقام نابودی قابل¬قبول نخواهد بود.

او که تنها یک لژیونر خدای سلاخی توانسته بود او را با کمک کوچکی از دیگران سرکوب کند توان مقابله با چندین لژیونر خدای نابودی را نداشت.

با این¬حال با شارژ جادوی خود و شروع به پرواز دوباره هازارد که در تمام این مسیر جز ماهی¬ها و کرم آخرالزمان موجود دیگری را ندیده بود ارتش عظیمی را بر روی زمین دید که در اردوگاه ایجاد کرده خود یکی از ماهی¬های عظیم را تکه‌تکه کرده و در حال سرخ کردن آن بودند. با دیدن آن نگاهی به ماری کرد که قیافه¬اش چندان خوشایند نبود.

«گابلین.»

هازارد با شنیدن آن کمی دقیق¬تر نگاه کرد. تمام این موجوداتی که اصلاً شباهتی به گابلین¬هایی که دیده بود نداشتند حداقل قدرت لرد و تعداد زیادی ارباب در بینشان وجود داشت، حتی او که قدرتی افسانه...