قسمت دوم ميدانستم افسرده ام. گفته بودم افسـرده ام و جـواب گرفتـه بـودم آدم افسرده نميگويد افسرده است. شكسته بودم. بـار هـا تـرك برداشـته بـودم. بارها و بارها. هيچ وقت مـنزوي نبـودم. دوسـتان زيـادي داشـتم و مي‌شـد من را آدم اجتمايي‌اي خواند. حتي در آن زمان‌ها هم همينطور بودم. حـرف زيـاد مـي‌زدم، نيـاز داشـتم بـه حـرف زدن. و هيچ شـنونده اي نداشـتم. من گفتـه بـودم بـه كمـك نيـاز دارم. ولي كمكي نبـود. صـدا هـا را مي‌شنيدم كه در سرم فرياد ميزدند و براي مسكوت كـردنش دسـت بـه تيـغ برده بودم. اهي مي‌كشم. فكر كردن به چيزي كه بودم حالا فايده نداشت، چون نه نوجواني اينجا بود و نه اين دنيا آنجا بود. بـا رسـيدن سـرباز هـا، سـريع پاهـايم را داخـل مي‌اورم و روي ايـوان مي‌ايستم تا از پله ها پايين بروم. در چوبي ايوان را كه ميبندم به سمت چپ مي‌چرخم و چند تقــه ايي بــه در مي...