مقدمه: همه انسان‌ها باور و اعتقادی دارند. همه بر اساس باورهایشان و برای آن‌ها زندگی می‌کنند و می‌میرند. هر کس گفته باور و اعتقادی ندارد، بدانید دروغ گفته است. انسان بدون باور، انسانی مرده است. حال سوال این است، کدام باور درست است و کدام غلط؟ اگر باور و اعتقادتان به یک شب فرو بریزد، چه خواهید کرد؟ معشوق ارواح، داستان مردمانی است که برای باورهایشان نفس کشیده‌اند و از عزیزانشان گذشتند. داستان مردمانی که باورهایشان فرو‌ریخت و دروغ بودنشان را به چشم دیده‌اند. اپیزود اول: نشان نقره فام روز ارواح نزدیک بود و آیسین باید هر چه سریع‌تر عروس ارواح را پیدا کند. او سال‌ها شمن قبیله بود و همیشه دختر منتخب را از روی نشانه‌ای که ارواح طبیعت بر روی عروس‌شان می‌گذاشتند، می‌شناخت. نشانه‌ها متفاوت اما همیشه مشخص بودند‌. بعضی موهایشان همچون نقره، سفید و درخشان شده، روی پیشانی بعضی نشان نقره‌ای ارواح ظاهر و عده‌ای دیگر، چشمانشان سفید می‌شد. هر سال، ده روز مانده به جشن، ارواح عروس‌شان را نشانه گذاری می‌کردند. این بار اما، با این‌که پنج روز دیگر روز ارواح فرا می‌رسید، هنوز عروس انتخاب نشده بود. شمن پیر با تکیه بر عصای پر نقش و نگارش، امروز برای چندمین بار، به هر کلبه دارای دختر باکره سر زد و تمام دختران هجده تا بیست سال را چک کرد. هر چند، باز هم دست خالی، خسته و ناتوان به کلبه‌اش برگشت. روی سکوی جلو در، به تماشای جنب و جوش مردم مشغول شد. این کلبه، سال‌های طولانی و نسل‌ اندر نسل متعلق به شمن قبیله بود. هر شمنی بعد از انتخابش به این‌جا نقل مکان کرده و تا آخر عمر در این کلبه زندگی می‌کرد. آیسین در بیست و هفت سالگی، توسط ارواح به عنوان شمن انتخاب شد. زن حامله و پسر کوچکش را رها کرده و به این کلبه آمد. خبر داشت که همسرش موقع زایمان دخترشان، بیمار شد و چند سال بعد بر اثر همان بیماری فوت کرد. پسرش الان مرد رشیدی شده بود و همسر زیبایی داشت. به زودی صاحب نوه‌ای زیبا می‌شد. دخترش امسال بیست ساله شده و قرار بود بعد از جشن ارواح امسال، با پسر برومندِ رئیس قبیله ازدواج کند. هر چند ممکن بود، دخترش عروس ارواح باشد ام...