از آن نبرد خونین در خط مقدم پنجاه روز گذشت؛ چهل و هفت روز پیش، شان سفری را به سمت پایتخت ملت پیز، ریپیز آغاز کرد، و حالا بعد از گذراندن همه آن مسافت طولانی با تنها یک اسب که با پاداش ماموریت خریده بود، بالاخره جلوی دروازه های شهر ایستاده و به آن نگاه میکرد.

بعد از گذراندن همه آن بازرسی های سخت گیرانه و پرداخت مبلغ نه چندان سبکی برای عوارض و مالیات ورود به شهر، خود را به مسافرخانه ای رساند و اتاقی اجاره کرد تا به بدن خسته خود با یک خواب طولانی مدت جایزه بدهد.

ظهر روز بعد، پس از بیدار شدن با صدای دعوای وحشتناک خانواده بی اعصاب ساکن در اتاق کناری، شان چیزی خورد و مسافرخانه را به قصد گشت و گذاری در شهر ترک کرد.

اگر از بیرون نگاه میکردی ریپیز شهر زیبایی بود، اما از داخل کاملا فرق داشت؛ خانه های قدیمی و فرسوده، گرسنگی و فقر، و یک بوی وحشتناک مانند بوی موش مرده مشکلاتی بودند که تنها در همان نگاه اول به چشم میآمدند.

البته هرچه به قصر نزدیک تر میشدی وضعیت زندگی هم بهتر میشد؛ میشود گفت مناطق نزدیک دیوار فقیر نشین بودند و مناطق مرکزی تر برای ثروتمندان؛ شان با خود فکر کرد: "پس بهایی که مردم عادی برای زندگی پشت دیوار های امن پایتخت میدهند این وضعیت زندگیه...امنیت خوبه ولی اینطور زندگی کردن..."

با این که حتی نگاه به این شهر باعث ناراحتی شان میشد، اما برایش مهم نبود؛ او به خود یادآوری کرد که برای نجات مردم به ریپیز نیامده است، همچنین وی نمیتوانست خود را یک قهرمان آزادی خواه جا بزند، چیزی که هرگز نمیتوانست باشد.

شان بار دیگر هدف را به خود یادآوری کرد و به قصر خیره شد: "درسته...هدف من...!"؛ او نگاه ترسناکی به قصر واقع در مرکز شهر انداخت و به راه افتاد؛ قدم های او کوتاه ولی مطمئن او، نگاه مصممش، و حتی نوع تنفس شان نشان میداد که اگر موقعیتی پیش میآمد که مجبور باشد به کل کشور اعلان جنگ کند، قطعا این کار را میکند.

با هر قدمی که...