"تق!" "تق!"

چند وقت گذشته بود؟ شان دیگر نمیدانست؛ تنها چیزی که روی آن تمرکز کرده بود چرخاندن شمشیرش بود، مهم نبود چند زخم بردارد، مهم نبود اگر خون زخم پیشانیش صورت وی را بپوشاند، درد سرتاسر بدنش، بوی خون و آهن، صدای فریادهای از سر درد و خشم، همه این درد و ناخوشی نشانه زنده بودن او بود، و باید زندگی خود را با تمام قوا میچسبید.

شان ناگهان سنگینی بدن یک انسان را روی پشتش احساس کرد؛ آنو بدن خسته خود را روی شان پرت کرده بود، او به شدت خون ریزی داشت و به سختی هم نفس میکشید ولی هنوز ابهت خود را حفظ کرده بود.

-فایده نداره...تموم نمیشوند...قسم میخورم خیلی بیشتر از پانصد نفری که لوکاس گفته بود رو کشتیم...ولی تعداد این عوضی ها حتی بیشتر از قبل به نظر میاد، و چند تا از اون ها کشاورز به نظر نمیرسیدند، اون ها متخصص بودند...هه هه، البته نمیدونم، شاید کشاورز های اهل اس از رعش استفاده میکنن.

رعش؟ آنو فرق شمشیر پوشیده از رعش و معمولی را میدانست؟ تا وقتی رعش ضعیف باشد رنگ نمیگیرد پس شان قادر به تشخیص نبود؛ اگر واقعاً افرادی بودند که از رعش استفاده میکردند...شان احساس کرده بود اواخر شکست این کشاورز ها سخت تر شده، ولی فکر میکرد استقامت خود افت کرده؛ وقتی کمی بیشتر فکر کرد منطقی تر به نظر میرسید، معمولا یک استفاده کننده رعش تا وقتی خسته نشود در مقابل صد هزار کشاورز و هیولای عادی هم پیروز خواهد بود، ولی چند نفر قطعا ضربات او را دفع کرده بودند.

-این عوضی ها، کشاورز ها رو جلو فرستادن تا ما رو خسته کنن، خودشون هم پشت لشکر قایم شدند؛ پس حتی اگه به مبارزه ادامه هم بدیم احمقانه است، استفاده کننده های رعش و جادو اون پشت منتظرن تا دهن ما رو سرویس کنند. لعنتی!

آنو کلمات را با خشم میگفت و شمشیر خود را می چرخاند.

او در ذهن با خود درگیر بود؛ فکر نمیکرد اگر باهم بمانند هیچ کدام نجات بیابند، ولی به هیچ وجه برنامه نداشت شان را رها کند، او نگاهی به صورت زخمی شان انداخت و با خود فکر کرد: "اون خیلی جوونه، یعنی چی باعث شده توی این سن کم ماجراجو بشه؟ مثل هانا پیش خانواده ...