با هر حرکت دستم برشی روی پوست می‌زدم. بعد در یک حرکت مورب پوست رو از گوشت و گوشت رو از استخوان جدا می‌کردم. حقیقتا کمتر چیزی می‌تونه من رو به اندازه‌ی یک چاقوی تیز به‌وجد بیاره و بهم حس قدرت بده. مثل این میمونه که یه اسلحه‌ی شکست‌ناپذیر در دستت داشته باشی. به چندین و چند روش می‌تونی ازش استفاده کنی و هیچکس هم وجودش مشکوک نمیشه.

مرحله‌ی بعد اما تکه‌تکه کردن گوشت‌هاست که باید به اندازه‌ی دقیقی کوچک بشن. نه از یه حدی بزرگ‌تر باشن و نه از یه حدی کوچک‌تر تا بشه بدون مشکل اونا رو به دندون کشید و هضمشون کرد.

ساطور و چاقوهام رو کنار گذاشتم، پیش‌بند و دست‌کش‌های خونینم رو دراوردم و همه رو در گوشه‌ای گذاشتم تا بعداً با مواد مخصوص پاکسازیشون ک...