فصل دوم: سقوط
باد از حرکت ایستاده بود. نه صدای پرنده‌ای، نه خش‌خش برگی. تنها صدایی که در فضا می‌پیچید، نفس‌های سنگین گروهی بود که از صعود به قله بازمانده بودند.
ناچ نگاهی به اطراف انداخت.
«سانز؟... رئیس؟»
ولی جوابی نیامد.
کانو جلو دوید. سایه‌ای خون‌آلود افتاده بود روی سنگ‌های نم‌کشیده.
با قدم‌هایی لرزان، نزدیک شد. چیزی در دلش فرو ریخت.
سانز… بی‌حرکت… بدنش تکه‌تکه‌شده، چشمانش بی‌نور…
اسحاق سرش را پایین انداخت. ناچ با خشم فریاد زد:
«لعنتی… چی این کارو کرد؟!»
کانو زیر لب زمزمه کرد:
«نباید این اتفاق می‌افتاد…»
در سکوت سنگین بعد از مرگ سانز، تنها کاری که می‌توانستند بکنند،...