چپتر 2111: سبز
گذرگاه همیشه درون واقعیت جداگانه پنهان بود و کوه سوزان تازه این را فهمید. حیرت خالص، پشیمانی و آسودگی در چهره‌اش موج می‌زدند، درحالی‌که به دروازه‌ی عظیمی خیره شده بود که این محیط سوزان را به منطقه‌ای دیگر متصل می‌کرد.

نوآ نیروی تاریکش را جمع کرد و از تأثیر گذاشتن بر دروازه دست کشید. گذرگاه حالا خودش کار می‌کرد و دیگر نیازی به دخالت او نبود. واقعیت جداگانه پذیرفته بود که نوآ جواب را پیدا کرده، پس در تکمیل‌ آن کمک کرد.

داخل دروازه به رنگ سبز درخشانی بود. هاله‌ای پرانرژی از آن بیرون می‌آمد، اما جزئیاتش هنوز پشت فاصله‌ای که دو محیط را از هم جدا می‌کرد، پنهان بود. نوآ، جون و کوه سوزان فقط می‌توانستند تأیید کنند که این مکان جدید هیچ اثری از قدرت بهشت و زمین ندارد. همین یک نکته برای آسودگی خاطرشان کافی بود، اما درعین‌حال، کاملاً بی‌اهمیت بود.

نوآ و جون به خاطر نداشتن هیچ گزینه‌ی دیگری، اهمیتی به احتمال وجود تله نمی‌دادند. در مقابل، کوه سوزان از این‌که بالاخره می‌توانست از این محیط ویران بیرون برود، سر از پا نمی‌شناخت.

نوآ خندید و به دروازه خیره شد: «خب، چی می‌گی؟ می‌خوای با ما بیای توی این هزارتو؟»

اولین واکنش کوه سوزان این بود که پیشنهاد را رد کند. او با چشمان خودش خلق این دروازه را دیده بود، پس می‌توانست در عرض چند سال راهش را یاد بگیرد. اما درست همان لحظه، هاله‌ی نوآ منفجر شد و او یک جذبه­ی عمیق نسبت به قدرتش حس کرد.

کوه سوزان نمی‌دانست چطور چیزی را که تجربه می‌کرد، توضیح دهد. به‌طور کلی، تهذیب‌گران باید نفوذشان را گسترش می‌دادند تا دانتیان‌شان رشد کند. حضور قدرت‌های دیگر معمولاً این فرایند را کند می‌کرد، اما هاله‌ی نوآ احساسی کاملاً برعکس را در او ایجاد می‌کرد.

او مردد شد، اما واقعیت را نمی‌شد انکار کرد. کوه سوزان برای سال‌های بی‌شماری در این واقعیت جداگانه گیر افتاده بود، اما نوآ و جون فقط در عرض چند ساعت یک راه خروج پیدا کرده بودند. آن‌ها می‌توانستند بلیط برگشتش به سطح بالاتر باشند و هاله‌ی منحصربه‌فرد نوآ فقط اشتیاقش برای دنبال کردنشان را بیشتر می‌کرد.

کوه سوزان با صدای خفیفی پ...