میکایلا ابروان طلایی‌اش را در هم فرو برد و با کینه به آن دانشمند روانی چشم دوخت:

- پس مأمور سازمانی!

دمپایی‌های لاستیکی صورتی ریکی بدجوری در ذوق می‌زدند. دستانش را روی زانوی بالایش در هم گره زد و گفت:

- الان من زندانی‌ام یا تو؟

میکایلا با مردمک‌هایی باریک و وحشی هیس‌هیس کرد:

- به هر حال از تخم و ترکه‌ی یه قبیله آدمکش و عوضی چیزی بهتر از تو در نمیاد!

ریکی لبخند سرد و ظالمانه‌‌ای زد. آن لبخند حتی به چشمان بی‌احساس شرقی‌اش هم نرسید. صدای خونسردش روح میکایلا را بیش از پیش خرد کرد:

- انگاری یه کم شایعات رو دنبال کردی.

چشمان پر از کینه‌‌ی میکایلا گویای همه چیز بود:

- کیه که از قبیله‌ی آشغال تو صدمه ندیده باشه؟

چهره‌ی ریکی همانند یک تکه سنگ مرمر تراشیده شده صاف و جذاب بود. خون‌آشام چشمانش را تنگ کرد و بلوف زد:

- اوه؟ راستی می‌دونستی که قراره رئیستون رو ترور کنن؟ اسمش چی بود؟

ابروی راستش را بالا داد:

- ایچیرو؟... هیمورا ایچیرو. درست نمی‌گم؟

تیر در تاریکی میکایلا درست بر هدف نشسته بود. ...