در حین راه رفتن حلقه‌ی سرم را با دهانش جوید و از جیب پیراهن خال‌خالی صورتی پاستلی‌اش آویزان کرد. آرنج آسیب دیده‌اش را دوباره مالید. دردش خیلی کمتر شده بود اما هنوز نبض داشت و می‌تپید. نفسی گرفت و در کوچه‌ای دیگر پیچید و از میان خانه‌های سنتی رد شد.

شاید آکامه‌ی نوجوان از پشت سرش خبر نداشت اما مردی قد بلند و پیچیده در مه‌ای سیاه درست در کنار بوته‌ی گل ادریسی ایستاده بود. مرد خم شد و شاخه‌ها را کنار زد. هر شاخه‌ای که لمس می‌کرد فورا شاخ و برگ پرطراوت آن پژمرده می‌شد و می‌مرد. قطرات خون طلایی رنگ روی بعضی شاخ و برگ‌ها به چشم می‌خورد.

آرام خم شد و آن قطرات را با زبان بلند باریک و دو شاخه‌اش لیسید. سرش را بلند کرد و با نه چشم سرخش ب...